Έλαβα και δημοσιεύω μετά από έγκριση σχόλιο στο άρθρο μου  “Το Ψευτοδίλημμα”:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Κύπρο, από γονείς εθνικόφρονες, και μάλιστα δεξιούς σε σημείο “φασισμού”.

Ανήκω σε κείνους που λένε με πάθος “να κοπεί το χέρι μου αντί να ψηφίσω αριστερά” και σε κείνους που τοιχοκολλούσαν αφίσες παράνομα τα βράδια.

Σε κείνους που κρατούσαν λάβαρο την ελληνική σημαία και τρέχανε στο Ελευθερίας να βροντοφωνάξουν και να συγκινηθούν με την εκλογή του Κληρίδη, σε κείνους που γεμίζουν τα μάτια τους δάκρυα όταν παίζει ο εθνικός ύμνος σε αθλητικά γεγονότα, όταν ο “δικός μας” στέκεται στο νούμερο ένα του βάθρου.

Σε κείνους που έκλαψαν όταν εξελέγη ο Χριστόφιας, σε κείνους που έψαχναν ακραίες λύσεις, τέτοιες όπως η δολοφονία του προέδρου που ανακάλεσε την ελληνική σημαία από τα δημόσια κτίρια.

Σε κείνους που ήθελαν την ένωση με την Ελλάδα, σε κείνους που κατάχνωσαν τον Μακάριο για την παράδοξη απόφαση του για ανεξαρτησία, σε κείνους που βροντοφώναξαν ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, σε κείνους που θάφταναν μέχρι τη χειροδικία σε συζητήσεις με όσους ψήφισαν ΝΑΙ, σε κείνους που θάκαναν τα πάντα για την πατρίδα τους, σε κείνους που θα έλεγαν ναι ακόμα και στον πόλεμο για να φύγει ο τούρκος, σε κείνους που τρίζουν τα δόντια όταν βλέπουν αυτοκίνητα στην ελεύθερη κύπρο με τούρκικες πινακίδες,να κυκλοφορούν και να εργάζονται ελεύθερα.

Σε κείνους που δεν επισκέφτηκαν την Βόρεια Κύπρο και δεν αγόρασαν ούτε νερό από κει, σε κείνους που αηδιάζουν με τους συντοπίτες τους που παίζουν στα καζίνα των κατεχομένων, σε κείνους που θέλουν εδώ και τώρα να κλείσουν τα οδοφράγματα, σε κείνους που πιστεύουν ότι οι τούρκοι ΔΕΝ είναι αδέλφια μας, σε κείνους που απεχθάνονται την αριστερά για όσα έχουν κάνει αυτή την πενταετία, για τα κόκκινα λάβαρα που ανεμίζουν με τη πρώτη ευκαιρία σε κάθε δημόσια συγκέντρωση, για την έλλειψη της ελληνικής σημαίας, και την απαξίωση τους γι αυτή.

Είμαι ένας εκ των όσων αγαπούν την Ελλάδα και την Κύπρο με το ίδιο πάθος. Ενας από κείνους που θα θυσίαζαν τα πάντα για την πατρίδα, ένας από τους αμετανόητους ανόητους που πιστεύουν ακόμα στο τρίπτυχο.

Και τέλος είμαι ένας απο κείνους που από το λίγο που έχω ασχοληθεί με την πολιτική, αντιλαμβάνομαι ότι το ΔΗΚΟ είναι η επί σκηνής “πόρνη” που κάνει τσαλίμια σε κείνον που έχει στο μέτωπο του το ανάγλυφο της εξουσίας.

Δεν είμαι πολιτικοποιημένη, ούτε κομματικοποιημένη. Έμαθα με τα χρόνια να απέχω, κοιτάζοντας τη πάρτη μου.

Δεν παρακολουθώ την πολιτική, έχω βαρεθεί να παρακολουθώ ειδήσεις, και το έχω πάρει πια απόφαση ότι το κυπριακό δε θα λυθεί ποτέ.

Την περασμένη  Κυριακή  καλέστηκα να αποφασίσω και να ψηφίσω. Άρχισαν λοιπόν τα πηγαδάκια με εθνικοφρονες δεξιούς, και οι κόντρες εναντίον αριστερών, σε ένα ανταγωνισμό για το ποιός θα πει την μεγαλύτερη εξυπνάδα, και ποιός θα δείξει ότι ξέρει πιο πολλά για την πολιτική ενώ είμαστε όλοι άσχετοι.

Είδα και άκουσα και τους τρεις βασικούς υποψηφίους.

Τον κ. Μαλά τον απέρριψα από τα γεννοφάσκια μου, τον κ. Αναστασιάδη τον επευφήμησα σιωπηλά και δυνατά διότι με έμαθαν ότι εκπροσωπεί το “μπλε”, την Ελλάδα, και τον εθνικισμό μου.

Τον κ. Λιλλήκα τον άκουσα με πολλή προσοχή, και ενώ έτεινα να προβληματιστώ, ενώ αντιλαμβανόμουνα την λογική του, ενώ έβλεπα ότι απήχε από την παλαβομάρα των κομμάτων, και εκεί που τελικά τόλμησα να πάρω την πρωτοβουλία για να σκεφτώ, το “μπλε” ήρθε και σκέπασε τα πάντα, και αποφάσισα να μην τον ψηφίσω,να αποφύγω πειραματισμούς και ανοησίες, και να εμμείνω στις θέσεις που είχα από τότε που γεννήθηκα.

Κι ενώ πορευόμουν στην κάλπη, περήφανη για το δικό μου, εκλογικό δικαίωμα, και με το “μπλε” στην καρδιά,  πέρασα από τις διάφορες σχολικές αίθουσες, είδα στον τοίχο, τον Ρήγα Φεραίο να με κοιτάζει αυστηρά.

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» φώναξε στο μυαλό μου. Και επιτέλους ξύπνησα.

Ψήφισα τον Λιλλήκα, επέστρεψα στο κομπιούτερ μου και ανακάτεψα ιστοσελίδες, μελέτησα τα Wiki leaks που είχα μόνο ακουστά, μοιράστηκα τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τον αποτροπιασμό μου για όσα ανακάλυψα, τα όσα συνειδητοποίησα.

ΤΩΡΑ ανήκω στους σκεφτόμενους ανθρώπους, και έχω μόνο να πω ότι τόσα χρόνια, δεν ανήκα στους  εθνικιστές, όπως μου καταλόγιζαν.

ΤΩΡΑ ανήκω στους εθνικιστές. Τόσα χρόνια ήμουν ακόμα ένα ερίφιο στο μαντρί. Ένα αρνί που ακολουθούσε τον μοναδικό δρόμο που ήξερε, λατρεύοντας  τον βοσκό του, που η μόνη του έγνοια ήταν  ΠΟΤΕ θα το οδηγήσει στη σφαγή, χωρίς συναίσθημα και σίγουρα χωρίς τύψεις. ΤΩΡΑ έχω επιτέλους θυμώσει, τώρα αντιλαμβάνομαι πόσο το κόμμα μου, έχει καπηλευτεί την εθνική μου λαχτάρα και υπόσταση, με απώτερο σκοπό να πουλήσει όσα με κάνουν να δακρύζουν από συγκίνηση.

Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω εκπρόσωπο του ΑΚΕΛ ΔΙΟΤΙ:

-Είναι αρκετά παλαβός για να ΜΗΝ καταφέρει να ΔΙΑ-λύσει το Κυπριακό.

-Δεν έχει τις διασυνδέσεις του Αναστασιάδη, άρα δεν θα μπορέσει (ελπίζω) να το προχωρήσει μέχρι το τέλος, υπογράφοντας τα όσα οι ξένοι παράγοντες επιθυμούν να υπογράψει.

Αν επιθυμούμε να ανασηκώσουμε την πλάτη και να τους αποσείσουμε, κι όχι να σκύψουμε για να τους ανοίξουμε δίαυλο, ο Αναστασιάδης πρέπει να πάψει.